Wizualizacja przedstawiająca wizję osady i grodziska w czasach wczesnego średniowiecza, powstała w oparciu o materiały historyczne i archeologicznych dotyczące kompleksu osadniczego Sędyty oraz osadnictwa i budownictwa w basenie Morza Bałtyckiego.
Kompleks osadniczy w Lesie Miejskim w Olsztynie składa się założenia obronnego – grodziska, które tworzy naturalny cypel wcinający się w rzekę Łynę oraz osady leżącej u jego podnóża. Najstarsze ślady osadnictwa pochodzą z okresu wczesnej epoki żelaza (V – III w. p.n.e.). Główna faza zasiedlenia stanowiska przypada na koniec okresu wędrówek ludów i wczesnego średniowiecza (od VIII/IX w. do XIII w. n.e.).
Mieszkańcy osady trudnili hodowlą, uprawą roli i handlem o czym mogą świadczyć odkryte monety arabskie z VIII w.
Dla przebadanego terenu osady i grodziska przyjęto umowną nazwę Sędyty – od dawnej wsi Sundythen która znajdowała się na terenie Lasu Miejskiego niedaleko ujścia rzeki Wadąg do Łyny.
Grodzisko znane było już wczasach nowożytnych. Na mapie ziem pruskich zaznaczył je w 1576 r. Caspar Hennenberger. W latach 20-tych XIX w. grodzisko zinwentaryzował Johann Michael Guise. W okresie międzywojennym badania i pomiary stanowiska prowadził olsztyński nauczyciel i społeczny opiekun zabytków Leonard Fromm. Po II wojnie światowej o grodzisku zapomniano. W 2006 r. na terenie osady po pracach leśnych odsłonięte zostały znaczne ilości ceramiki, wtedy też przeprowadzono rozpoznawcze badania archeologiczne.
Do wirtualnej rekonstrukcji zabudowań przeanalizowano dostępne materiały i badania archeologiczne dotyczące osady w Lesie Miejskim w Olsztynie oraz osadnictwa i budownictwa w basenie Morza Bałtyckiego. Rekonstrukcja ukazuje kompleks osadniczy z okresu wczesnego średniowiecza (IX – XIII w.). Ściany budynków wykonane są z bali drewnianych lub wyplatane z gałęzi oblepionych mieszanką gliny, piasku, wody i słomy a dachy budynków przykryte strzechą, gontem lub deskami.