Wirtualne eksponaty

Dzbanek o esowatym profilu i nieco przysadzistej formie. Taśmowate ucho umieszczone poniżej krawędzi wylewu i osadzone na największej wydętości naczynia. Na górnej części brzuśca występują dookolne żłobki i delikatna listwa plastyczna. Naczynie wypalone w atmosferze redukcyjnej, tzw. Siwak. Przełam szary. Naczynie uszkodzone, jego powierzchnia zewnętrzna częściowo, wtórnie ubrudzona zaprawą wapienną.

Kubek o łagodnym esowatym profilu wewnątrz polewany brązową polewą. Zewnętrzna powierzchnia żłobkowana. Taśmowate ucho przymocowane na wysokości wylewu i osadzone tuż nad największą wydętością brzuśca. Dno płaskie o krawędzi zaznaczonej wałeczkiem. Wypał utleniający, przełam naczynia ceglasty.

Awers: tarcza herbowa 5-cio polowa z herbami Polski i Litwy, pośrodku herb Wazów – snopek, legenda – SIGIS 3 DG-REX PMDL.
Rewers: jabłko z krzyżem i liczbą 24, legenda – MONE NO REG POLO, przy jabłku bita data 24.

Awers: orzeł z herbem Wazów na piersi, w otoku napis FRID WILH MAR BR. S. PR EL.
Rewers: monogram FW, pod monogramem herb Hohenzollernów, w otoku napis SOLIDUS PR. USSIAE 1654.

Dzbanek – zachowana jedynie dolna partia naczynia. Wyraźnie wyodrębniona część przydenna ze stopką, której powierzchnię zdobią trzy dookolne rzędy nakłuć. W górnej partii zachowany fragmentarycznie dookolny ornament stempelkowy. Naczynie wypalone w atmosferze utleniającej, barwa przełamu ceglasta. Powierzchnia zewnętrzna pokryta brązowym szkliwem.

Kafel miskowy o kolistym dnie i kwadratowo ukształtowanym otworze. Krawędź kafla profilowana, zawinięta do wewnątrz. Powierzchnia ścian zewnętrznych żebrowana. Kafel wypalony w atmosferze utleniającej, przełom szaro-ceglasty.

Garnek szerokootworowy, wypał redukcyjny – tzw. siwak, przełam szary. Wylew naczynia wywinięty na zewnątrz. Na górnej części brzuśca dookolne żłobki. Największa wydętość brzuśca na wysokości 2/3 naczynia. Dolna partia Zewnętrznej powierzchni naczynia nosi ślady wżerów.

Garnek o esowatym profilu, wypalony w atmosferze utleniającej, przełam ceglasto-beżowy. Krótka szyjka naczynie przechodzi w największą wydętość brzuśca znajdującą się na 2/3 wysokości naczynia. Na górnej części brzuśca dookolny załom, pod nim szeroki żłobek stanowiące jedyną formę zdobienia. Dno proste zakończone ostrą krawędzią.

Dzbanek wypalony w atmosferze redukcyjnej – tzw. siwak, przełam szary. Naczynie o łagodnym esowatym profilu z największą wydętością brzuśca w połowie jego wysokości. Wylew lekko zagięty do wewnątrz; z niego wyprowadzone taśmowate ucho oparte na największej wydętości brzuśca. Na powierzchni górnej części brzuśca kilka rzędów płaskich, niewyraźnych żłobków. Dno płaskie o niestarannie opracowanej krawędzi.

Dzbanek o esowatym profilu z wyraźnie wydętym brzuścem i taśmowatym uchem przymocowanym poniżej krawędzi wylewu i osadzonym na największej wydętości brzuśca. Górna część naczynia, powyżej największej wydętości brzuśca zdobiona dookolnymi żłobkami. Powierzchnia wybłyszczona. Staranność wykonania sugeruje, że naczynie należało do zastawy stołowej.

Dzbanek z uchem. Wypał redukcyjny. Średnica wylewu zbliżona do średnicy dna. Naczynie o uproszonym profilu zbliżonym do cylindra z niewielkim taśmowatym uchem zamocowanym poniżej krawędzi wylewu i osadzonym na górnej partii brzuśca. Poniżej mocowania ucha dookolne płytkie żłobienia stanowiące jedyny motyw zdobniczy. Powierzchnia naczynia miejscami wtórnie ubrudzona zaprawą wapienną.

Skarbonka gliniana. Naczynie o kulistym kształcie i płaskim dnie, wypalone w atmosferze redukcyjnej – tzw. siwak. Górna partia naczynia, powyżej największej wydętości brzuśca zdobiona dookolnymi żłobieniami. Naczynie uszkodzone. Szczelina pozwalająca na wrzucenie monet zachowana jedynie częściowo. Przełam szary.

Misa wypalana w atmosferze redukcyjnej – tzw. siwak. Niewielka partia wywiniętego na zewnątrz wylewu wyszczerbiona. Średnica dna zbliżona do średnicy wylewu. W 2/3 wysokości naczynia zaznaczony załom profilu, dodatkowo podkreślony podwójnym żłobieniem. Przełam szaro-brunatny.

Gliniana kula armatnia.

Kamienna kula armatnia

Kafel płycinowy – środkowy służący do budowy ścian pieca. Centralna część w formie kolistego zagłębienia obwiedzionego obramowaniem z motywami roślinnymi w narożnikach. Polewa ołowiowa – zielona. Barwa korpusu ceglasta.

Kafel płycinowy – środkowy. Powierzchnia płyciny w postaci lekko zaklęśniętego kasetonu składającego się z czterech równoramiennych trójkątów. Polewa ołowiowa – zielona. Korpus kafla o barwie ceglastej.

Kafel płycinowy – środkowy z maureską. Ornament w postaci stylizowanych motywów roślinnych umieszczonych na powierzchni płyciny w formie rozety obwiedzionej profilowanym obramowaniem. Polewa ołowiowa – zielona. Korpus kafla-ceglasty.

Kafel płycinowy – środkowy z ornamentem roślinnym. Powierzchnia płyciny podzielona na kwadratowe, niewielkie pola wypełnione motywem kwiatowym. Całość obwiedziona profilowanym obramowaniem Polewa ołowiowa – zielona. Korpus kafla barwy ceglastej.

Kafel płycinowy – środkowy, z ornamentem roślinnym o grubym, mięsistym reliefie. Całość obwiedziona profilowanym obramowaniem.
Polewa ołowiowa – zielona. Korpus kafla barwy ceglastej.

Przedmiot o kształcie owalnym z otworem w centrum.